اهالی ورزش را چه کسی باید دریابد؟

در پایان حضور چند روزه در حوزه انتخابیه زمینه ای شد تا در فینال مسابقات فوتسال دانشجویان جام فجر حاضر شوم. خیلی مظلومانه بود. کسی این بچه های با انگیزه و با نشاط را درست حسابی ندیده است.

پرسیدم جوایز چیه؟ معلوم شد نفرات تیم برنده نفری ده پانزده هزار تومان هدیه می گیرند. مسوولان دانشگاهی و غیر دانشگاهی حتی حضور در مسابقه را هم دریغ کرده بودند. صدا و سیما هم نیامده بود. لابد عذری بوده است. البته این برنامه ها نون و آبی هم نداره. آخه این روزها آدما محاسبه گر شده اند و سود و زیان یا همان هزینه فایده است اقدام یا عدم اقدام آنان را شکل می دهد.

شب هم در مرکز یکی از شهرستان ها مسابقه فینال فوتسال و والیبال جام فجر را تماشا کردم. اونا دیگه خدا وکیلی چقدر مظلوم بودند. سالن محل مسابقه آب چک کرده بود و لنگ یک میلیون تومان بودند که تعمیر کنند.

سیستم گرمایش سالن هم نمی دونم چطوری بود که من و چند نفر دیگر با وجود لباس گرم سرما می خوردیم.نفرات نیمکت نشین با اون لباس هاشون چی می کشیدند خدا می دونه.

سالن کشتی که کلا تعطیل و در حال تخریب بود. سر وزیر آموزش و پرورش و مدیر کل اش سلامت باشه. البته اوناهم اگه این مطلب رو بخونند توپ رو تو میدون مجلس شوت می کنند. آخه هر چی نباشه پاسکاری ما مسوولین عالیه.

جالب این بود که بخشی از جوایز مسابقات رو از خود تیم ها گرفته بودند. رقمش هم برای افراد تیم برتر 200000 ریال تعیین شده بود.

علی دایی و علی کریمی این رقم رو ببینند حسودی شون میشه. کاش اتفاقی بیفته و ورزشکارای ما از این وضعیت نجات پیدا کنند. یادداشت:92/11/27